Kassel is een saaie, tijdens de Tweede Wereldoorlog platgebombardeerde en vervolgens in de allerslechtste architectuurtraditie weder-opgebouwde stad. Maar sinds de kunstenaar Arnold Bode er in 1956 een tentoonstelling organiseerde die moest tonen dat ook de geest van de moderne kunst het Nazi-regime had overleefd - en daarmee de reeks Documenta's in gang zette - is Kassel eens in de vijf jaar een stad van de avantgarde. Honderd dagen lang bieden de weinige overgebleven historische gebouwen (Fridericianum, Ottoneum, Orangerie), het park, de binnenstad, de Documenta-Halle en zelfs het tot Kultur-Bahnhof omgetoverde station, onderdak aan eigentijdse beeldende kunst. En gedurende deze periode is Kassel ook een plaats waar felle artistieke discussies worden gevoerd.
Voor de documenta wordt telkens één hoofdcurator aangesteld. Deze bepaalt het thema en zoekt samen met een team van medewerkers de kunstenaars uit die mogen exposeren.
In documenta 1 stond vooral de abstracte schilderkunst van de jaren twintig en dertig in het middelpunt. Arnold Bode, die in 1955 de eerste documenta organiseerde, wilde kunstwerken die door de Nazis als 'entartete Kunst' verboden waren, weer laten zien. Daardoor heeft de documenta al vanaf de begindagen een speciale betekenis: de tentoonstelling geldt als een wieg van de moderne Duitse democratie.
Pas in de volgende edities verschoof de aandacht naar de hedendaagse kunst. Inmiddels laten kunstenaars uit alle werelddelen hun werken in Kassel zien en worden er 650 duizend bezoekers verwacht.
In 1987 was Rudi Fuchs hoofdcurator, in 1992 was dat Jan Hoet, in 1997 Catherine David en in 2002 Okwui Enwezor.
Zie ook Documenta 12
Websites: documenta 1955 tot 2007
Pageviews vandaag: 63.